Kršenje prava iz člana II/3d) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 5, stav 1e) i stav 4 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda postoji zato što lišavanje slobode lica koja su krivično djelo učinila u stanju bitno smanjene uračunljivosti ne ispunjava zahtjev „zakonitosti“ u smislu Evropske konvencije zbog toga što važeći zakoni precizno ne definišu mogućnost, uslove, način i postupak izricanja, produženja i/ili prestanka mjere obaveznog liječenja i čuvanja u odgovarajućoj zdravstvenoj ustanovi ovih lica, te pristup „sudu“ radi ispitivanja zakonitosti pritvaranja, što ostavlja prostor za proizvoljnu primjenu zakona. Sem toga, smještaj takvih lica u posebnom zatvorskom odjeljenju, takođe, ne ispunjava zahtjev „zakonitosti“ iz člana 5, stav 1e) Evropske konvencije. Takođe, kršenje ovog prava postoji i zbog toga što važeća zakonska regulativa ne ispunjava zakonski kvalitet u mjeri u kojoj ne poštuje prava iz člana 5, stav 1e) i stav 4 Evropske konvencije.
Iz obrazloženja:
Ustavni sud najprije zapaža da je u konkretnom slučaju apelant odlukom nadležnog suda proglašen krivim za krivično djelo ubistva i osuđen na kaznu zatvora u trajanju od osam godina, te mu je izrečena mjera bezbjednosti obaveznog psihijatrijskog liječenja i čuvanja u zdravstvenoj ustanovi, koja je postojala prema ranijem Krivičnom zakonu Federacije BiH, zato što je krivično djelo učinio u stanju bitno smanjene uračunljivosti. Međutim, nakon izricanja ove mjere, na snagu je stupio novi Krivični zakon Federacije BiH iz 2003. godine koji propisuje da se licu koje je krivično djelo učinilo u stanju bitno smanjene uračunljivosti ili smanjene uračunljivosti može izreći mjera obaveznog psihijatrijskog liječenja ako postoji opasnost da bi uzroci takvog stanja mogli i ubuduće da djeluju na učinioca da učini novo krivično djelo...
|